inspirujący maraton w michałowicach

Niedziela, 3 sierpnia 2014 · dodano: 03.08.2014 | Komentarze 0

Rano wybieram się bez wielkich chęci na maraton w Michałowicach. Miałam tu startować, a tylko pakuję aparat żeby popstrykać kilka zdjęć jadącym znajomym. Chowam się w cieniu w lesie, a później podjeżdżam jeszcze na metę, żeby zamienić kilka słów. Emocje widoczne na twarzach, walka z upałem i samym sobą przypominają mi o co chodzi z tym rowerem. Po krótkim spacerze (na lody) i serii izometrii na kolana i nogi siadam wieczorem na trenażer. Nie jako osoba chora, ale już po raz pierwszy od trzech tyg. z pulsometrem. Trzeba zobaczyć jakie spustoszenie uczyniło leżenie w organizmie.

Początek jest trudny, nogi kręcą jakoś po kwadracie, tętno szybuje w kosmos, oddech jest ciężki. Po 20 minutach przerwa na uzupełnienie picia i podkręcenie wentylatora. Gdy siadam na kolejną rundę jest już inaczej – tętno spada o kilka uderzeń, nogi zaczynają przypominać sobie jak pracuje się z korbą. Później jest już tylko lepiej, tętno jest już niższe o kilkanaście uderzeń, nie mam też problemów by wkręcić się na wyższą kadencję. Ciało powoli zaczyna przypominać sobie jak to było wcześniej i chociaż jedna ręka wisi podkulona i bezwładna, wszystko wydaje się być ok. nie ma co marudzić, trzeba się brać za siebie. We wtorek wizyta u lekarza rehabilitanta, może pozwoli mi biegać?

opór 3-4/10
cad śr 78/ max 83
izometria 3 serie po 2 ćwiczenia