Rozjazd przed IWW 2013

Piątek, 16 sierpnia 2013 · dodano: 18.08.2013 | Komentarze 0

Krótki rozjazd przed jutrzejszą Izerską Wyrypą. Zwiedzamy okolicę (m.in. Pałac w Brunowie), orientujemy się trochę w kierunkach - jutro może się to przydać. Odbieramy pakiety startowe i grzecznie idziemy spać. Pobudka po 4... :(

Nocne MTBO - Na tropie jurajskich duchów, czyli w gubieniu kart 1:1

Środa, 14 sierpnia 2013 · dodano: 15.08.2013 | Komentarze 0

Powinniśmy chyba startować nie jako Zdezorientowani, ale Niezdecydowani... :)
Relacja na Zdezorientowani MTBO Team

Beskidzki Weekend

Niedziela, 11 sierpnia 2013 · dodano: 12.08.2013 | Komentarze 0

Weekendowe włóczenie się po Beskidach...

Kolejna nocka

Poniedziałek, 5 sierpnia 2013 · dodano: 06.08.2013 | Komentarze 0

Zbieramy się z Bartem po 19 i jedziemy się przewietrzyć, gdy upał w końcu zelżał. Kierunek na Niepołomice, marzę o Bochni, ale jest za późno. Szybka jazda do Kapliczki Huberta przez Branice (na Drodze Królewskiej jest nowy asfalt!) i powrót południową stroną Wisły. Właściwie całość w siodle, komary tak tną, że zakładanie czołówki na kask odbywało się w podskokach... dosłownie.

X Maraton MTB w Michałowicach

Niedziela, 4 sierpnia 2013 · dodano: 04.08.2013 | Komentarze 0

Po wczorajszym smażeniu się w słońcu odczuwam dużą niechęć na myśl o ściganiu kolejny dzień w takich warunkach. Jadę więc porobić trochę fotek startującym zielonym, w lesie daje się wytrzymać, ale na otwartej przestrzeni to już jest dramat. Szybko więc pijemy radlerka, zjadamy kiełbaskę z grilla i uciekamy skryć się do domu. Jak na regenerację to trochę za mocno wychodzi, może jutro trzeba będzie odpuścić.

Dębowy Orient

Sobota, 3 sierpnia 2013 · dodano: 04.08.2013 | Komentarze 2

fotki i opis: ZDEZORIENTOWANI MTBO TEAM :)

Nocny rozjazd

Niedziela, 28 lipca 2013 · dodano: 29.07.2013 | Komentarze 0

Dopiero ok. 21 temperatura pozwala wyjść na rower. Nocna jazda na Skotniki, odbieram Barta z piłki i wracamy razem. Jutro ma być jeszcze gorzej...

BikeOrient #3, czyli piach, pot i słońce ;-)

Sobota, 27 lipca 2013 · dodano: 28.07.2013 | Komentarze 7

Trzecia edycja BikeOrientu miała być ciężka i o tym było wiadomo już od początku. Właśnie ledwo co wróciliśmy z urlopu, co w naszym wykonaniu oznacza kilkaset kilometrów, codziennie, w ostatnie 2-3 tygodnie. Do tego było wiadomo, że pogoda raczej nie będzie sprzyjała- zapowiedziane 30 stopni sprawdziło się z naddatkiem, czyli Garmin pokazał 37 po południu. To nie były dobre warunki do ścigania. Mimo to grzecznie wstaliśmy i zapakowaliśmy się w samochód, by sporo przed 10 zameldować się w Przedborzu.



Na miejscu szybko załatwiamy formalności, mimo, że jeszcze wcześnie w powietrzu czuć już skwar. Przygotowujemy rowery i chowamy się na ławeczkę w cieniu, racząc się lodami. Plan wstępny jest na wszystko, ale nie wiemy jak siły po urlopie ;-) i czy pogoda nie zweryfikuje naszego pozytywnego nastawienia do dzisiejszej jazdy na rowerze. Pojawiają się znajome twarze, DJK71 z Amigą, LiderBike z Krakowa – miło ich zobaczyć znowu :). Lekko opóźnione rozdanie map, szybkie planowanie (dzisiaj to ja ustalam trasę) i wyjeżdżamy w kierunku bardziej górzystej części mapy. Zobaczymy jak sprawdzi się nowy mapnik…



Pierwszy punkt znajdujemy szybko, nie tyle nawigując, co natrafiając na grupkę bikerów. "7" zaliczona, szybki przeskok do "9" (pilnuję tętna żeby nie przeszarżować w ten upał). Pierwsze punkty nie sprawiają nam kłopotu, jedzie się dobrze, chociaż zaczyna już być dobrze ciepło. W końcu wystartowaliśmy po 11… Na „9” jest już całkiem luźno. Podbijamy punkt i ruszamy w kierunku Fajnej Ryby, która nie okaże się wcale taka fajna. To najwyższe wzniesienie w okolicy, a dotrzeć tam można przez piaszczysty las. Zaczyna się to czego nie znoszę – piasek w połączeniu z upałem. Momentami jest dosyć stromo i podchodzimy. Końcówka to ścieżka przez maliny – już trochę wydeptana, ale co tam. Modlę się tylko żeby nie wydłubywać zaraz malinowych kolców z opon... Na nogach zostaje malinowy ślad, że „6” została zaliczona, a my już wiemy, że w miarę możliwości trzeba unikać terenu. Piaskownica to przecież nie zabawa dla dorosłych ludzi ;-)

Malinowe znaki...


Z „6” zjeżdżamy fajnym, terenowym zjazdem w kierunku „4”, przekraczamy szosę i znów jedziemy przez las. Tu przynajmniej nie ma tyle piasku. Punkt jest w wąwozie – nawet nie zjeżdżamy, porzucamy rowery na skraju skarpy i na piechotkę zbiegamy w dół. Spotykamy tu kilku bikerów. Potem popełniamy drobny błąd – wydaje nam się, że szlak rowerowy niebieski będzie spoko (no bo kto by prowadził szlak po piasku?), ale jednak okazuje się że nie. Dodatkowo zbaczamy z niego, wyjeżdżając prawie tuż obok miejsca, gdzie przed chwilą przekraczaliśmy szosę. Nie ma tego złego, przynajmniej pojedziemy po asfalcie… tymczasem upał się wzmaga, a w bidonach wysycha. Szybko załatwiamy „5” (ale tu jest widooooczek!) i lecimy na „1” gdzie jest bufet. Odpoczywamy w cieniu kilka minut, posilamy się owocami i uzupełniamy wodę. Ze sklepami jest kiepsko – na razie nie widzieliśmy żadnego otwartego.

Piechotą na punkt



Kolejny punkt – 10 – ruiny zboru - jest łatwy do znalezienia. Lampion wisi w środku – dziurka i w drogę! Oprócz upału zaczyna nam doskwierać również w-mordę–wind, ale pocieszamy się, że zaraz popcha nas w plecy. Zaczynam już odczuwać skutki wysokiej temperatury, mimo, że dużo piję i staram się chować w cieniu zaczyna mnie boleć głowa. Właściwie to marzę o zimnej kąpieli …. A to nie pomaga na motywację do walki i dalszej jazdy. Koncentruję się na mapie i bez problemów docieramy na 14. Tutaj w lesie siedzi kilku bikerów, punktu podobno nie ma. Ścieżek w okolicy jest mnóstwo, jeszcze raz sprawdzamy… i zauważam nagle na drzewie napis PK. Lampionu rzeczywiście nie widać, jest schowany w dole, bo 14 to dół właśnie. Podbity, po krótkiej naradzie decydujemy się wracać tą samą drogą do szosy na Włoszczową. Targanie się przez te piaski z rowerami to proszenie się o zgona.

Ruiny zboru


Z 14 mamy dłuższy przelot na 13, znajdujemy ją szybko, nawet udaje się przejechać teren w całości. Później przekraczamy rzeczkę (kto by się tam fatygował robieniem mostu jak da się przejechać…) i jedziemy na 11 – punkt na bagnach. Trafiamy bez problemu, ale kilkadziesiąt minut w pełnym słońcu, na parnej łące wysysa ze mnie wszystkie siły. Zaczynam słabnąć i coraz wolniej idzie mi z tym rowerem przez pola. Przecinamy bagna w kierunku zabudowań Zagacia, tempo spada nam dramatycznie. Doganiają nas kolejni Bikerzy. Zanim wytrzepię skarpetki z piasku i traw są już w cieniu obok. Ruszamy nad stawy z „ogonem”, szybko znajdujemy mostek z lampionem 15 i jako jedyni jedziemy dalej. Czeka nas niełatwa przeprawa przez kładkę o wątpliwej trwałości… ale na szczęście się udaje.

Ćwiczenie równowagi - wersja dla zaawansowanych :)


Przy torach podjeżdżamy do 12, znajdujemy szybko i sprawdzamy czas. Niech to! Za dużo straciliśmy na przeprawie w okolicach 11 i 15, została tylko godzina i 3 pkty. Będzie ciężko, tym bardziej że kończy nam się woda… a sklepów na lekarstwo. Zaczynam też czuć głód, Bart dzieli się batonikiem, ale to za mało. Wzięłam ze sobą po prostu zbyt mało żarełka, żeby odciążyć plecy w ten upał. No i skutki w postaci ssania w żołądku już są.



Na „2” idziemy w dużej mierze piechotą. Po 200m piaszczystej drogi porzucamy rowery i robimy sobie spacer. Na wylocie spotykamy – w końcu! – jakichś mieszkańców, prosimy o odsprzedanie wody. Mili Państwo z Borowej ofiarują nam dwie butelki mineralki nie chcąc za to pieniędzy. Podziękowania nie mają końca, a jednocześnie rośnie szansa na komplet. Z wodą jeździ się znacznie lepiej niż o suchym wiadomo czym … ;-)

Ruszamy w kierunku 8 i 3 – dwóch ostatnich punktów, jednak na wjeździe do 8 uświadamiamy sobie, że nie starczy nam czasu. Omijamy ją. Asfalt o Przedborza staje się ruchliwy. Przed ostatnią 3 napotykamy również kilku bikerów i obserwujemy akcję gaszenia lasu - made by straż pożarna. Pali się młodnik, na razie byle co, ale jak to się rozniesie… w lasach sucho jak pieprz i to słońce też nie pomaga. Przepuszczamy strażaków i ruszamy całą grupą już w kierunku Przedborza. Ostatnie piaskowe kawałki wymagają technicznych umiejętności, sprawdza się praktyka z maratonów MTB. Docieramy wymęczeni i wygrzani kilka minut przed limitem czasu.

Przez mój kryzys brakło czasu na komplet punktów. Kończy się jednak na 2 miejscu w kat. K, więc nie mogę narzekać. Impreza jak zwykle zorganizowana super, punkty dokładnie wytyczone, ech, kwintesencja MTBO!
Powrót do domu dłuży się niemiłosiernie i dopiero zimy prysznic pozwala trochę odsapnąć. Ale i tak zmęczenie jest spore, a piaski Przedborza dobrze czujemy w nogach… o obtarciach nie wspominając.

Dolina Renu

Poniedziałek, 22 lipca 2013 · dodano: 25.07.2013 | Komentarze 0

Wstajemy po 6, póki jeszcze pogoda nie zabija, szybkie śniadanie i po 7 jesteśmy gotowi do wyjazdu. Ruszamy w kierunku Bazylei, jeszcze jest znośnie, ale już słońce i bezchmurne niebo zapowiada kolejny dramatyczny dzień. Prognozy nie są optymistyczne – 34-36 stopni to- jak się okazuje - optymistyczny wariant (Garmin pokaże po powrocie 38 stopni w cieniu).



Do 10 jedzie się dobrze, prawie cała trasa idzie w lesie, jest przyjemnie, kilometry lecą szybko. Później zaczyna być już gorzej – krótki popas nad Renem odbiera chęć do podróżowania w otwartym słońcu. Zjeżdżamy więc polami poza oficjalnym szlakiem rowerowym do Kembs, zatrzymując się przy ujęciu wody. Moczymy głowy, co za ulga! Siedzimy tam kilkadziesiąt minut, obserwując innych rowerzystów szukających ochłody i od czasu do czasu chłodząc kark i głowę. W okolicy południa ruszamy w kierunku na Freiburg.



Nawet w lesie jest coraz mniej słońca. Docieramy do Blodelsheim, jedziemy przez chwilę w pełnym słońcu co wysysa wszystkie siły. Garmin pokazuje 37 stopni. Wracamy do lasu, jest chłodniej, „zaledwie” 32 stopnie. Zatrzymujemy się w cieniu na krótki popas, zjadamy po brioszce i ruszamy dalej. Końcówka jest dramatyczna, na dotrwanie – 38 stopni, jazda przez miasteczka bez osłony przed słońcem sprawia, że marzę tylko o zimnej wodzie i pławieniu się w basenie. Picie w bidonie – ugotowane. Na szczęście w Sousheim jest otwarta boulagerie’a z lodami i ice tea… Siedzimy w cieniu na chodniku rozkoszując się zimnym smakiem. Potem uciekamy do hotelu, gdzie nie jest lepiej… Dzień kończymy na zakupach w supermarketach – tam przynajmniej jest klima!
W tym upale nawet nie chciało nam się dokręcić tych 5 km do „setki”…

Jutro żegnamy Francję i wracamy do Polski. Znów będę tęsknić przez cały rok...

Okolice Miluzy

Niedziela, 21 lipca 2013 · dodano: 25.07.2013 | Komentarze 0

Przenosiny do Alzacji, jest okropny upał, 36 stopni. Próbujemy wytrzymać w pokoju hotelowym, ale się nie da. O 19 zabieramy więc rowery i ruszamy w las, w kierunku Bazylei. Jest chłodno i przyjemnie, chociaż na początku trochę błądzimy, na azymut przedzierając się przez krzaki. Po wjechaniu w las wszystko idzie już gładko. Wracamy przed 22, temperatura trochę niższa, ale wciąż nie do życia.