Info
Ten blog sportowy prowadzi mandraghora z miasteczka Z. Odkąd zaczęłam go pisać przejechałam 59728.14 kilometrów. Więcej o mnie.Wykres roczny
Archiwum bloga
- 2017, Grudzień29 - 0
- 2017, Listopad28 - 0
- 2017, Październik29 - 2
- 2017, Wrzesień29 - 4
- 2017, Sierpień35 - 2
- 2017, Lipiec34 - 0
- 2017, Czerwiec24 - 2
- 2017, Maj36 - 0
- 2017, Kwiecień25 - 6
- 2017, Marzec29 - 0
- 2017, Luty17 - 0
- 2017, Styczeń11 - 0
- 2016, Grudzień31 - 4
- 2016, Listopad27 - 2
- 2016, Październik33 - 8
- 2016, Wrzesień25 - 1
- 2016, Sierpień26 - 0
- 2016, Lipiec28 - 0
- 2016, Czerwiec29 - 0
- 2016, Maj23 - 3
- 2016, Kwiecień27 - 11
- 2016, Marzec35 - 9
- 2016, Luty27 - 12
- 2016, Styczeń26 - 16
- 2015, Grudzień32 - 26
- 2015, Listopad29 - 5
- 2015, Październik28 - 6
- 2015, Wrzesień29 - 21
- 2015, Sierpień28 - 8
- 2015, Lipiec26 - 5
- 2015, Czerwiec32 - 5
- 2015, Maj31 - 10
- 2015, Kwiecień32 - 10
- 2015, Marzec32 - 39
- 2015, Luty27 - 21
- 2015, Styczeń35 - 23
- 2014, Grudzień32 - 26
- 2014, Listopad30 - 18
- 2014, Październik23 - 22
- 2014, Wrzesień20 - 21
- 2014, Sierpień23 - 16
- 2014, Lipiec22 - 40
- 2014, Czerwiec23 - 8
- 2014, Maj31 - 6
- 2014, Kwiecień27 - 2
- 2014, Marzec33 - 15
- 2014, Luty36 - 17
- 2014, Styczeń35 - 16
- 2013, Grudzień31 - 10
- 2013, Listopad25 - 0
- 2013, Październik26 - 5
- 2013, Wrzesień28 - 6
- 2013, Sierpień25 - 2
- 2013, Lipiec27 - 14
- 2013, Czerwiec25 - 0
- 2013, Maj29 - 0
- 2013, Kwiecień31 - 7
- 2013, Marzec31 - 1
- 2013, Luty21 - 3
- 2013, Styczeń30 - 0
- 2012, Grudzień19 - 0
- 2012, Listopad22 - 5
- 2012, Październik22 - 2
- 2012, Wrzesień17 - 2
- 2012, Sierpień17 - 0
- 2012, Lipiec20 - 3
- 2012, Czerwiec20 - 1
- 2012, Maj20 - 0
- 2012, Kwiecień23 - 5
- 2012, Marzec31 - 1
- 2012, Luty24 - 0
- 2012, Styczeń22 - 4
- 2011, Grudzień16 - 9
- 2011, Listopad13 - 0
- 2011, Październik17 - 2
- 2011, Wrzesień22 - 1
- 2011, Sierpień10 - 0
Wpisy archiwalne w kategorii
zawody
Dystans całkowity: | 6977.67 km (w terenie 2780.48 km; 39.85%) |
Czas w ruchu: | 411:05 |
Średnia prędkość: | 16.90 km/h |
Maksymalna prędkość: | 65.80 km/h |
Suma podjazdów: | 79052 m |
Maks. tętno maksymalne: | 196 (105 %) |
Maks. tętno średnie: | 180 (97 %) |
Suma kalorii: | 162844 kcal |
Liczba aktywności: | 112 |
Średnio na aktywność: | 62.30 km i 3h 44m |
Więcej statystyk |
Dane wyjazdu:
85.62 km
20.00 km teren
07:21 h
11.65 km/h:
Maks. pr.:49.70 km/h
Temperatura:
HR max:159 ( 85%)
HR avg:128 ( 69%)
Podjazdy:840 m
Kalorie: 1719 kcal
Jurajski Orient 2013
Niedziela, 26 maja 2013 · dodano: 28.05.2013 | Komentarze 0
Niedziela pod znakiem myszkowania po Jurze, czyli Jurajski Orient 2013. Na dobry początek spóźniamy się na start o jakieś 20 minut (mijamy wyjeżdżających z bazy rekreacyjnych), po czym odbieramy pakiety startowe i jeszcze prawie pół godziny bujamy się z przebieraniem, przykręcaniem mapników, przygotowywaniem rowerów itp. Po wczorajszym Kellysie trzeba to zrobić dobrze, bo sprzęt aż jęczy pod dotykiem ;-)Wreszcie gotowi po 45 minutach wyruszamy na trasę. Na początek idzie nam świetnie - pierwszy skręt do punktu przejeżdżamy, wracamy, znowu przejeżdżamy, w końcu znajdujemy i docieramy na punkt nr 3. Tutaj zaskoczenie - nie mamy nic do pisania, a to punkty bez perforatora... Pożyczamy od przejeżdżających rekreacyjnych długopis i wracamy do pobliskiego sklepu na zakupy. Pierwszy przystanek po 3 km jazdy ;-)
Poranna nerwowość i poczucie konieczności "gonienia" mija dosyć szybko. Dalej wybieramy się na pkt 4 i trafiamy niestety na bliźniaczy punkt stowarzyszony, umieszczony dla zmyłki. Dowiemy się o tym dopiero na wynikach :)
Dalsza droga prowadzi nas do 9, 1 i 2. Od czasu do czasu mijamy rekreacyjnych, którzy też kręcą się po tej okolicy. Punkty udaje nam się znaleźć szybko - są dokładnie tam gdzie mają być według mapy. W porównaniu z zeszłotygodniową imprezą jest to wielki plus. Zabawy w przeczesywanie lasu już po prostu są nudne. Tutaj tego nie ma, punkty stoją co do milimetra.
pkt 1 - Kirkut
Z 2 wyruszamy na 10. Pogoda zaczyna się robić coraz lepsza i mamy dużą frajdę z kręcenia po Jurze. Krajobrazy jak zwykle fantastyczne i do tego trochę terenu - czego chcieć więcej? Może tylko trochę mniej piasku i błota - po wczorajszym Kellysie już mamy go dosyć. Chociaż i tutaj zdarzają się niespodzianki. W końcu to rozlewiska Białej Przemszy, to i czasem jakaś kałuża na trasie musi się trafić... większa lub mniejsza...
Kolejne punkty to 8, 19 w drodze do której trochę jedziemy na azymut z kompasem z powodu nadprogramowych ścieżek, których nie ma na mapie i dalej 21. Tego szukamy chyba najdłużej, oglądamy skałki, grubsze drzewa... no nie ma! A potem ktoś wpada na to, żeby zajrzeć też w te mniejsze krzaki i eureka! 21 jest tam , gdzie powinno być.
A co tam chowa się w krzaczkach...?
Dalej idzie nieco gorzej. Szlak zielony, którym mamy zjeżdżać w stronę Rabsztyna jest słabo znaczony i po krótkim zjeździe lądujemy na jakiejś łące. Jechać się nie da, ale przejść i owszem. Jak przystało na MTBO chaszczujemy na skos, by dotrzeć wreszcie do drogi i zielonego. Którędy on tam szedł na górze?
Szybko i bez przeszkód docieramy na zamek Rabszyn - to już okolica którą znamy z wypadów weekendowych, więc jedzie się łatwiej. Krótki postój w pobliskim sklepie na biszkopty i 7daysa (nie ma nic normalnego do jedzenia, niedziela) i ruszamy na PK 18. Ten też znajdujemy szybko, chociaż skrzyżowania szlaków w okolicy są dwa. Teraz czeka nas dłuższy przelot do PK 17 - po kopaniu się w piaskach pustyni i jeździe w terenie teraz głównie asfalty - nasza średnia zaczyna szybko rosnąć. To dobrze, bo czas jest nieubłagany i do zamknięcia mety coraz bliżej.
Jeszcze tylko zapisanie kodu i w drogę!
Z 17 szybki dojazd bez niespodzianek na 14 i zaczynamy odcinek specjalny. Średnia znów leci na łeb na szyję, ale wolimy zwolnić niż przeoczyć jakiś punkt. W końcu liczy się przede wszystkim ilość... Znajdujemy oba i zjeżdżamy na doł do drogi. Coś nam się jednak myli i skręcamy w lewo zamiast w prawo. Na szczęście znamy te tereny i szybko orientujemy się w błędzie. Klasyczna pomyłka - kierunek dobry, ale zwrot nie ten ;-) Nawrotka i do Ryczowa na strażnicę. Ją też już odwiedzaliśmy, więc nie ma problemów z trafieniem. Szukanie punktu zajmuje nam chwilkę, jest dobrze schowany, ale ... jest!
Widoki są niezapomniane
Z Ryczowa podjeżdżamy na 12 do Rodaków, po drodze robiąc krótki postój w sklepie - tym razem na wafelki i 7daysa. Dzisiejsze menu jest monotonne :) W Rodakach zapada decyzja o odpuszczeniu trzech punktów w okolicy Łazów - 11, 15 i 16. Nie zdążymy przed zamknięciem mety, a kara za spóźnienie jest dotkliwa: -1pkt za każdą minutę. Zdecydowanie się nie opłaca. Poza tym wyczerpaliśmy już limit spóźnień na dzisiaj ;-) Spokojnie przejeżdżamy zebrać ostatnie punkty - 6, 7 i 5. Na tym ostatnim coś źle wpisujemy... ale co tam. Docieramy do mety z 50-minutowym zapasem. W sumie dobrze, jest czas na spokojne spakowanie się, zjedzenie i umycie rowerów.
Zjazd przez łąkę? Normalka na MTBO
Co tu dużo mówić, impreza pierwsza klasa - świetna atmosfera, przyjaźni ludzie, zawody bez tzw. "napinki", po prostu luz-blues, jeżdżenie rowerem po pięknej okolicy. Doskonała organizacja (Kosma & Co. brawo!), punkty dokładnie tam gdzie powinny być, dzięki czemu nie są to zawody w przeczesywaniu lasu i o wyniku nie decyduje szczęście. I na koniec ta pyszna kiełbaska z ogniska... mniam. Z pewnością jeszcze pojawimy się na imprezach Rowerowej Norki.
Track:
Kategoria 50km -100km, zawody, z Bartem
Dane wyjazdu:
25.65 km
20.00 km teren
01:44 h
14.80 km/h:
Maks. pr.:53.50 km/h
Temperatura:
HR max:165 ( 89%)
HR avg:180 ( 97%)
Podjazdy:844 m
Kalorie: 1186 kcal
Kluszkowce - Maraton MTB Kellys Podhalański
Sobota, 25 maja 2013 · dodano: 27.05.2013 | Komentarze 0
Chyba mój ulubiony maraton, ze względu na świetną i wymagającą trasę. Chociaż w tym roku w maratonach ścigam się raczej rzadko, Kellysa nie odpuszczam, mimo, że pogoda nie napawa optymizmem. Cała drogę pokapuje i jest zimno jak nie w maju.Krótka rozgrzewka, ustawienie w sektorach i start! Jedziemy! Początek to podjazd, więc stawka fajnie się rozciąga. Od razu tętno wyskakuje mi w kosmos - starty miewam słabe i wszyscy mnie objeżdżają pod tą górę. Wydaje mi się nawet że jadę w ogonie. Może jakbym się porządnie rozgrzała to byłoby lepiej, ale rozgrzewek też nie lubię.
Pierwszy podjazd asfaltowy się kończy i wjeżdżamy w teren. W tym roku trasa trochę inna niż 2 lata temu i po przejechaniu całości mogę powiedzieć że na plus. Na pierwszym podjeździe zaczyna się coś dziwnego - wyprzedzam ludzi :) To, co zawsze było moją piętą achillesową, teraz idzie dosyć łatwo. Mimo, że cały czas w beztlenie jedzie mi się dobrze. Mijam kilka dziewczyn, objeżdżam kilku facetów i nie mogę się nadziwić...
Później zaczyna się kamienisty zjazd, na którym niestety wytrzepuję pełniutki bidon. A niech to, bez picia pod Lubań? Cały plan nie zatrzymywania się na bufetach bierze w łeb. Trochę też spada ciśnienie na ściganie, bo jak tu jechać bez izo? Temperuje mnie także jeden z zakrętów na których prawie zaliczam glebę - warunki są trudne, jest ślisko i kamieniście. Dalej jadę więc spokojnie, ale się nie oszczędzam.
Bufety mijają szybko, kilka zjazdów i podjazdów i zaczyna się kulminacja czyli podjazd pod Lubań. 10 km łojenia pod górę, ale tak jak obiecali organizatorzy trasa w 100% przejezdna. Ok. 14km zaczyna mnie łupać kręgosłup tak, że muszę na chwilę zsiąść. Jest bardzo błotniście, rower zachowuje się jak w ruskim balecie, mimo założenia lepszych opon. Na kilku trawiastych górkach tyle koło kręci się w miejscu wyrywając darń i błoto. Trzeba podprowadzać.
Wreszcie góra i pamiętny zjazd, na którym 2 lata temu zaliczyłam piękne OTB. Dzisiaj jest niezłym wyzwaniem, a ja mam wrażenie, że utraciłam wszelkie techniczne umiejętności jazdy w dół. Staczam sie powoli i ostrożnie, ale chyba nie tylko ja - wyprzedza mnie jeden facet, którego wezmę na późniejszym podjeździe. Szczęśliwie docieram do dołu, jeszcze szybki asfalt, odbicie w prawo i ostatni podjazd. Łykam jeszcze jednego faceta (ja? ja?) chociaż w nogach jest już trochę kwasu i brak picia daje się we znaki. Zaczyna lać i wiać prosto w twarz, robi się momentalnie zimno. Przemoknięta i ubłocona docieram do mety... Starczyło na 2 miejsce w K3 i 5 w K Open. Jak na pierwszy start w tym roku - zdecydowanie jestem zadowolona. Bart też nieźle, 10 w M2.
A później udaje mi się odzyskać bidon, który organizatorzy zebrali z trasy. Mój ukochany Kellysek, wygrany dwa lata temu właśnie tutaj wraca na swoje miejsce w koszyku :)
Dane wyjazdu:
100.26 km
40.00 km teren
05:19 h
18.86 km/h:
Maks. pr.:57.60 km/h
Temperatura:
HR max:180 ( 97%)
HR avg:150 ( 81%)
Podjazdy:1107 m
Kalorie: 2602 kcal
Pechowa Odyseja Miechowska
Niedziela, 19 maja 2013 · dodano: 19.05.2013 | Komentarze 0
Oczekiwana od dawna Odyseja Miechowska. Rano zabieramy się ze Skorpionem do Miechowa i przygotowujemy do ścigania. Jest piękna pogoda i do tego czujemy się mocno. Będzie się działo!Formalności, honorowa rundka wokół rynku i ogień. Pierwszy punkt (1) mam upolowany w kilka minut - trzeba zjechać z górki, przeczołgać się i rower po pokrzywach i gotowe. Wyjazd na szosę w kierunku szóstki - słońce zaczyna już przygrzewać, ale kilometry lecą szybko. Przy 6 zaglądam do mapnika i ... a niech to! Zgubiłam kartę kontrolną - najważniejszy papier w MTBO, rzecz, której nie należy spuszczać z oka. Zawracam w poszukiwaniach, leniwym tempem dotaczam się do 1 - nie ma! Dzwonię do orgów - pozwalają mi kontynuować i podbijać punkty na mapie. Jednak muszę zacząć od początku - na poszukiwania straciłam godzinę. Podbijam na mapie 1 po raz drugi już dzisiaj i kilka minut po 11 ruszam na trasie. Później mi tej godziny braknie, nie mówiąc o tym jakie spustoszenie w moim organizmie zrobił stres i adrenalina. To paskudne uczucie, kiedy nie można się ścigać z zewnętrznych powodów i dobijająca świadomość, że inni już tam odfajkowują punkty. A ja jadę 10 na godzinę i szukam kawałka papierka na poboczu!
przedmiot pożądania - lampion
Mam chociaż nadzieję, że limit pecha na dzisiaj został wyczerpany. A jednak! 6 podbijam szybko i jadę dalej na 7. Napotykam tu sporo osób, trasa rekreacyjna już też jeździ tylko ja jestem w szczerym polu z dwoma podwójnie zrobionymi punktami. Podbijam, wyjeżdżam źle i nadrabiam spory kawałek drogi. Potem przelot na 8 - tu idzie dosyć łatwo, chociaż mam kryzys. Przydarza się też kolejny pech - najpierw nadziewam się na jakiś krzaczek, który wbija mi się w pachwinę (auć, jak to boli!), a potem gubię jedną śrubę z noska. Pogoda staje się okropna - upał ponad 30 stopniowy wysysa wszystkie siły, a zaorane drogi gruntowe biją bólem w mięśniach. Cały czas nie mogę też zejść z tętna - jadę większość w beztlenie i wiem, że to się kiepsko skończy. Od ciśnienia zaczyna mnie boleć głowa. Camelbak i bidon szybko wysychają, a tu świąteczna niedziela i wszystko pozamykane.
Z 8 jadę na 9 - tutaj punkt ma być w zagajniku, oczywiście trzeba się przedrzeć przez zaoraną ścieżkę. Jadę na skos przez jakieś uprawy, potem buszuję wśród młodnika. W końcu - jest, chociaż wydaje mi się, że w stosunku do mapy jest przesunięty. Dalej - 12 i 13, dojeżdżam szybko do znajomych miejsc, którymi ledwie kilka tygodni temu lecieliśmy z Bartem na Rabsztyn. Najpierw 12 - z drogi trzeba przechaszczowac przez las do góry i tam, na jego skraju jest lampion. Miał być przy ścieżce/ drodze, ale drogi tam ani widu ani słychu. Jest za to szczere pole... Potem przelot do 13, na którą naprowadzają miejscowi, zafascynowani zawieszonym w środku lasu lampionem. Kolejny punkt który jest "strzelony", a przeczesywanie lasu przy 30 stopniach przestaje być śmieszne. Czas goni.
Rower na "drodze"
15 odpuszczam, nie ma czasu, a jest "tania". Lecę na 14 gdzie spotykam kilku facetów przeczesujących las w poszukiwaniu punktu. Nie ma go tam, gdzie powinien być. Robimy pamiątkowe foty z serii "tu byłem" i jadę na 18. I to jest błąd, który będzie mnie kosztował sporo, czyli prawie 2 godziny karne za spóźnienie na metę. 18 też zresztą chyba nie jest tam gdzie powinna, ale udaje się ją znaleźć. Dalej 19 - chaszczowanie po lesie w poszukiwaniu skałki, która okazuje się śmiesznym 2-metrowym kamieniem i która jest źle zaznaczona na mapie. Kolejne minuty w plecy, a czas mija. Trzeba odpuścić resztę i gnać do Miechowa. Po drodze jest jeszcze 16 - grodzisko na które trzeba się wspiąć pod stromą górę, która wypruwa mnie z resztek sił. Kończy się też woda, a perspektywy niewesołe. Tyrpię się doliną Dłubni - zaorane drogi, błoto i koleiny po kostki, dramat jednym słowem. Sama dolina zajmuje mi 15-20 minut z cennego czasu. W Imbramowicach wpadam na asfalt i rura - beztlen nie schodzi z licznika, jeszcze po drodze wciągam żelka bo czuję, że zaczyna odcinać. Do Wysocic, Gołczy, na Kamieńczyce (jadę tu już dzisiaj 4 raz!) i do Miechowa. Na metę wpadam dwie minuty przed upływem czasu i zastaję sklasyfikowana. To nic, że nie jestem w stanie wydusić z siebie słowa i muszę usiąść na podłodze, żeby się nie przewrócić. Średnie tętno zrobiłam jak na maratonach, sporo też przewyższeń się uzbierało.
Krajobrazy - jest na czym oko zawiesić
Niestety po doliczeniu kar wystarcza tylko na 7 miejsce. Gdyby nie zgubiona karta i wszystkie konsekwencje, które spowodowała, walczyłabym o pudło...
Kategoria zawody, 100km i więcej, z Bartem, Rowerowanie.pl
Dane wyjazdu:
62.22 km
50.00 km teren
03:28 h
17.95 km/h:
Maks. pr.:49.40 km/h
Temperatura:
HR max:171 ( 92%)
HR avg:141 ( 76%)
Podjazdy:633 m
Kalorie: 1456 kcal
BikeOrient #1
Sobota, 27 kwietnia 2013 · dodano: 28.04.2013 | Komentarze 1
BikeOrient, czyli pierwszy start na orientację w tym roku. Pobudka po 5 (do Łodzi kawałek mamy...) i lecimy. Na miejscu ostatnie przygotowania, odprawa techniczna i rozdanie map. Impreza całkiem spora - 150 uczestników, pogoda ładna, humory dopisują. Konkurencja jest duża ;-)Odprawa
Ruszamy parę minut po 11, decydując się najpierw na zaliczenie części pkt z mapy Lasu Łagiewnickiego, później zrobienia całości na mapie Wzniesień Łódzkich i na koniec powrót na pierwszą mapę. Mapy są takie, że można jechać właściwie w ciemno - skala 1:15.000 i 1:30.000, aktualizowane na bieżąco - wszystko się zgadza i każda ścieżka jest tam gdzie powinna. Po pierwszych 4,5km mamy już 3 punkty - w Lesie Łagiewnickim są dosyć blisko siebie - tą samą trasę robią biegacze i rekreacyjni. Poza tym nie ma jeszcze liści i pomarańczowe lampiony widać z daleka. Las jest świetny, jeszcze trochę jesienny, ale ścieżek do jazdy MTB - mnóstwo! Zaliczamy w kolejności: 9 - 11 - 12 -7 -3 - 6.
Wyjeżdżamy z pierwszej mapy i zmierzamy na Wzniesienia Łódzkie. Zaczyna się trochę niewysokich górek i licznik wysokości przyspiesza. Rozciągają się też odległości między punktami. Okolica jest super, chociaż ilość dziur w asfaltowych drogach zadziwia. Kręcimy się po okolicznych pagórach i łąkach, czasami nadrabiamy trochę by nie pchać się przez piaskowe, leśne ścieżki. Niekiedy do punktu łatwiej jest dojść niż dojechać.
Porzucone na polu rowery - szybciej do punktu na piechotę ;-)
W połowie zaczyna padać niewielki deszczyk, który jednak szybko mija. Lecimy szeroką pętlą od 16 przez 14 - 17- 20- 19- 18- 13- 15 i wracamy na mapę Lasu, gdzie zostaje ostatnie 6 pkt do podbicia. Po drodze mijamy się kilkakrotnie z pozostałymi ekipami.
W Lesie zaczyna padać już na dobre i robi się zimno. Reszta trasy przebiega w rytmie deszczu uderzającego w kask i skapujących z daszka kropel. Zaczynają marznąć mięśnie i podjazdy idą coraz gorzej. Szybko zaliczamy 8 - 1- 4 - 10 (tutaj trochę błądzimy)- 2- ostatnią 5. W Lesie jedzie się całkiem dobrze, leśne drogi dobrze przyjmują wodę i nie ma błota. Na powrotnym asfalcie koła podnoszą fontanny wody. Docieramy na metę po 4 godzinach i 11 min. jazdy (czas ruchu: 3:28). Daje nam to 6 miejsce na 75 osób w open, oraz 1 miejsce dla mnie w kategorii kobiet. Jak na początek - więcej niż bardzo dobrze.
Trasa GPS:
Dane wyjazdu:
54.00 km
10.00 km teren
03:25 h
15.80 km/h:
Maks. pr.:46.50 km/h
Temperatura:9.5
HR max:163 ( 87%)
HR avg:137 ( 73%)
Podjazdy:386 m
Kalorie: 1389 kcal
Odyseja Jurajska - MTBO / dzień 2
Niedziela, 7 października 2012 · dodano: 07.10.2012 | Komentarze 0
Drugi dzień Odysei. Po wczorajszym lecie dzisiaj przychodzi kolej na jesień i od rana nam leje. Jedyne co można zrobić w tej sytuacji to jak najszybciej objechać i schronić się w ciepłym i suchym i taka jest strategia na dzisiaj.Po wczorajszych problemach dzisiaj jedzie mi się super. Ruszamy o czasie, zaczynając od punktu nr 2 - szybko znajdujemy i lecimy na 3. Tu też szybko i bez problemu. Do tego deszcz jakby trochę słabszy - daje się jechać bez chlupotania w butach i błota w oczach. Szybko zmierzamy na 7 - tutaj czeka nas ekstra terenowa jazda wąwozem Półrzeczki. Jest zjazd, jest trochę sprowadzania, jest i gleba, chociaż to nie ja dzisiaj leżę, tylko Bart postanawia (kilkukrotnie zresztą) zawrzeć bliską znajomość z błotkiem :)
Po fajnym, technicznym i błotnym zjeździe przychodzi czas na wycieczkę do 9. Na miejscu spotykamy chyba z 10 osób, które szukają lampionu. Okazuje się, że komuś się przydał, na szczęście klika minut po przeczesywaniu drzew na miedzy :) pojawia się org i podbijamy karty. Można jechać dalej - kierunek: 6 i bufet. Przegryzamy szybko ciasteczko, zamieniamy kilka sympatycznych zdań i lecimy dalej. Czas nas nie goni (mamy doskonałą średnią), Bart nawiguje bezbłędnie. Tylko ta cholera woda z góry i z dołu...
8 zajmuje nam trochę czasu - błąkamy się po ociekającym deszczem lesie ze 20 minut, ale znajdujemy. W tym czasie zdążyło się już rozpadać na amen, więc ubieramy peleryny i z zabójczym furkotem folii pokonujemy resztę trasy. Zaczyna się też robić zimno i bardzo mokro. Na szczęście reszta punktów jest już po drodze do Krzeszowic. Szybka jazda na 5 i 4 (na szczęście szutry i asfalt), później jeszcze jedynka pod Rudnem i do Krzeszowic. Na metę docieramy po 4 godz i 18 minutach jazdy. Rany jak zimno.... Można w końcu wskoczyć w suche i ciepłe ciuchy.
Orgom brawa za fajną trasę, dobrą organizację i ekstra atmosferę. Czekamy na kolejne imprezy bikeholików, bo zarówno Odyseja Jurajska, Ponidzka jak i miniodysja Miechowska to była ekstra zabawa.
Dane wyjazdu:
89.66 km
45.00 km teren
06:10 h
14.54 km/h:
Maks. pr.:55.70 km/h
Temperatura:
HR max:176 ( 94%)
HR avg:141 ( 75%)
Podjazdy:1464 m
Kalorie: 2482 kcal
Odyseja Jurajska - MTBO / dzień 1
Sobota, 6 października 2012 · dodano: 06.10.2012 | Komentarze 0
Pierwszy dzień odysei. Zaczynamy dobrze - zapominając kompasu. Na szczęście w domach towarowych w Krzeszowicach pani wykłada 4 kompasy na ladę. Tak więc pierwszy problem z głowy. O 9.45 odprawa i rozdanie map, okazuje się że sobotę będziemy spędzać w Jurze - w okolicach Olkusza i w dolinkach. Wybija 10, szybkie pakowanie i ruszamy.Od początku czuję że to nie jest mój dzień. Czwartkowa wyprawa po mapnik na drugi koniec miasta dała mi jednak w... nogi. Podjazd pod Miękinie jadę jeszcze jako-tako (chociaż Halina mi później mówi, że kiepsko to wyglądało ;-)), ale potem jest już tylko gorzej. Kryzys, kryzys, kryzys.
Zaczynamy od zachodniej strony - odpuszczamy 24 bo jest "najtańsze" (a może zdążymy w drodze powrotnej?) i jedziemy kolejno 25 -21-20-19 i 18, z piaskiem po kostki. Za 18 łapię gumę i po raz kolejny muszę oglądać jak mijają nas kolejne zespoły, a my mocujemy się z dętką. Śladu kolca/ dziury/ snake'a - brak, opona czysta, a jednak kapeć. To nie najlepiej działa na morale.
Kolejny jest pkt 17, dalej 22 i 23. Zaczyna jechać się dobrze, czyżby kryzys został już przezwyciężony? Drobna zmiana planów, i kolejno leci 16, a potem 15 (na odwrót niż wcześniej planowaliśmy). Wygląda na to że jest szansa na wszystkie... dojeżdżamy do 26 - bufet i pyszne ciasteczka, zabawiamy tu chwilę i lecimy w kierunku doliny Będkowskiej. Ekstra zjazd żółtym i jesteśmy. Przy 14 marnotrawimy dużo czasu - nie możemy jej znaleźć, w końcu okazuje się, że jest powyżej. Odpuszczamy 13 (a jeszcze 15 minut temu mieliśmy jechać!) i okazuje się, że to dobra decyzja. Zostaje niecała godzina na powrót. Lecimy szybciutko do 27 (na szczęście znajdujemy go po 2-3 minutach dzięki oznaczeniu sprayem na drzewie) i przez pola kukurydzy skracamy do Krzeszowic. Przyjeżdżamy na metę 10 minut przed limitem, ale za to z tętnem w V strefie :) Wyszło 7:50 całość, a 6:10 samej jazdy.
Jutro etap drugi, uff..
Dane wyjazdu:
121.64 km
40.00 km teren
08:39 h
14.06 km/h:
Maks. pr.:62.00 km/h
Temperatura:
HR max:168 ( 90%)
HR avg:125 ( 67%)
Podjazdy:2518 m
Kalorie: 3276 kcal
Mordownik - ekstremalnie na orientację
Niedziela, 16 września 2012 · dodano: 16.09.2012 | Komentarze 0
To nie tak miało być. Kiepska strategia nawigacyjna, później zniwelowana przez wytrzymałość i siłę, ale sporym kosztem.Początek jest trochę zaskakujący. Odprawa, otrzymujemy mapy wraz z informacją, że jednak trasa jest jednokierunkowa i punkt/bufet na Zamku w Dobczycach będzie czynny od 15.00. To trochę na rozwala strategię i z MTBO robi MTB tyle, że bez oznaczonej trasy.
Cóż, zaczynamy więc jazdą w grupie, w wyznaczonym kierunku (czyli najpierw góry) i od razu zonk. Mapy sprzed 30 lat są ciutkę nieaktualne... Pierwszego punktu (3- ambona) szukamy w lesie, przeczesując polanę za polaną. W końcu udaje się tam trafić, ale zajmuje nam to prawie 1,5 godziny. Jak tak dalej pójdzie to daleko nie zajedziemy...
A może tam?
Dalej podjazd na Chełm (punkt 5 - nie mogło go nie być) i na diabelski kamień (6). Ten znajduję dosyć szybko. Kolejny jest Lubomir - zawsze chciałam tam pojechać... :) Podjazd jest kamienisty i nie daję rady podjechać wszystkiego - wysokość bije, ale prędkość leci katastrofalnie. Na górze bufet, chwila pogawędki z panami, dziurki w karcie i info, że chyba jesteśmy jednymi z ostatnich. Ach jak to motywuje!
Mijamy schronisko na Kudłaczach
Zaczynamy kamienisty zjazd (ciągle jeszcze z planem by zrobić 100%, 14 punktów). Mocno nabite na asfalt opony nie ułatwiają i na którymś fragmencie ląduje na prawym boku. Wielkich strat nie ma (rozbity łokieć, kolano i kilka obtarć), ale ambicja nieco spada. Poza tym jadę te całe góry w IV strefie - wiem, że za jakieś 2 godziny to poczuję, a do końca jeszcze daleko. Na asfaltowej końcówce z Lubomira druga niespodzianka. Rozpędzona z góry dosłownie o włos mijam się z samochodem który wymusza na mnie pierwszeństwo wyjeżdżając z podporządkowanej. Adrenalina szybuje do góry, a zapał spada.
Kolejny punkt jest łatwy nawigacyjnie. Szybko znajduję miejsce, ale nie mogę znaleźć lampionu. Nic dziwnego, to "drzewo na skraju lasu". Przeczesuję więc drzewo za drzewem, by po 20 minutach znaleźć to właściwe. "Lampion" oczywiście jest, ale "plecami" do drogi i go kompletnie nie widać. Trochę mnie to wkurza, chociaż cieszę się, że nie jestem na tym punkcie po zmroku - raczej ni byłoby szans...
Drzewo w lesie - znajdź punkt, zabawa dla spostrzegawczych
Dalej dosyć długi przelot do Dobrej (po drodze punkt 2), tutaj przerwa na jedzenie i błądzenie w poszukiwaniu 14. Przeczesujemy całe połacie pól pod lasem - no po prostu nie ma. Odpuszczam i podejmuję decyzję o rezygnacji z reszty. Słabe mapy, zimno, zmęczenie, nasilający się ból potłuczonej prawej strony i jeszcze te dwie nieciekawe sytuacje robią swoje. Spokojnie kieruję się na Raciechowice, nie próbując nawet szukać 4 i 11.
Ale zaczyna się jechać zaskakująco dobrze, więc wracam do gry. W Szczyrzycu wychodzi nawet słońce. Szybka wyprawa nad cmentarz (punkt nr 7 - na zjeździe spotykamy drugi zielony team), dalej 12, gdzie spotykamy ich ponownie. Jedziemy szybko do Skrzynki by zdążyć przed zmrokiem - jest, lampion znaleziony po minucie! Stamtąd przy zapadającym zmroku wycieczka na Zamek w Dobczycach (bufet i 9). Trafiamy bez problemów, zjadamy trochę pysznych ciasteczek i gawędzimy sobie z obsługą. Podpowiadają nam jak dojechać do 10 - kurhanów w lesie. Planujemy tam podskoczyć, żeby zaliczyć jeszcze jedne dziurki w karcie, ale po wyjeździe z zamku rezygnujemy. Jest za ciemno, za zimno i zmęczenie daje już o sobie znać (to 12 godzina na siodełku). Wojewódzką wracamy do Myślenic, oczywiście jest pod górkę, ale na szczęście bez dziur i zaskakujących uskoków. Po ciemku jedzie się jak po stole. Wjazd do Myślenic, skręt na Zarabie i jesteśmy na mecie. W końcu ciepło...
Okazuje się, że decyzja o odpuszczeniu kurhanów była na wagę 3 miejsca w klasyfikacji kobiet. Drugi zielony team (Halina ze Skorpionem) pojechali go szukać. Nie udało im się - stracili tam sporo czasu. Przyjechali 8 minut po nas, co przy tej samej ilości punktów oznaczało 4 miejsce dla Haliny. Ale i tak uważam, że nawigowali tym razem lepiej.
Mam kolejny rekord w tym sezonie: 2518 przewyższenia.
W sumie czas 13:02, z czego czas ruchu 8:39
GPS
Wykres przewyższeń
Kategoria zawody, 100km i więcej, z Bartem, Rowerowanie.pl, REKORDY
Dane wyjazdu:
121.10 km
70.00 km teren
13:40 h
8.86 km/h:
Maks. pr.:65.80 km/h
Temperatura:
HR max:176 ( 94%)
HR avg:130 ( 69%)
Podjazdy:2121 m
Kalorie: 3566 kcal
Wielki Izerska Wyrypa 2012
Sobota, 18 sierpnia 2012 · dodano: 20.08.2012 | Komentarze 0
Sobotni poranek magiczny nie był – zwleczenie się z łóżka przed 5 po zaledwie kilku godzinach snu skutkowało jedynie bólem głowy. Szybkie śniadanie, odprawa techniczna, łapiemy spakowane rzeczy i już! Zanim jeszcze wstało słońce peleton poubieranych po sam czubek nosa kolarzy (było chyba poniżej 10 stopni…) pomykał w stronę Starej Kamienicy, gdzie rozdane zostały mapy. Przyglądamy się krótko i za pierwszymi uczestnikami ruszamy w stronę dwóch najbliższych punktów. Zasada jest tu trochę inna – liczy się po pierwsze ilość zaliczonych punktów, a dopiero później czas. Nie ma też kar czasowych za punkty niezaliczone. Dlatego też po prostu ruszamy bez specjalnego planowania dalszej trasy – zaplanuje się w drodze, mamy jej zarys i to wystarcza. W tle majaczą poranne Karkonosze, a łąki zaściela mgła.Pierwsze punkty (17 i 22) pokazują nam, że nie będzie łatwo – lampiony nie są widoczne z drogi, ale pochowane gdzieś w krzakach, lasach i za skałami. Optymistyczna informacja że „wszystkie punkty podbijamy z siodełka” rodzi pod koniec Wyrypy zabawny ciąg dalszy: „tak, pod warunkiem, że siodełko zabierzemy ze sobą”. Jedzie się dobrze, chociaż ból głowy nie daje mi spokoju. Dopiero wejście w V strefę tętna leczy mnie na jakiś czas, a wychodzące słońce wreszcie rozgrzewa zgrabiałe palce (zapowiadali 27 stopni, kto by tam brał ciepłe rękawiczki…). Trzeci zaliczany punkt (25) jest faktycznie do podbicia z siodełka – szybko nabijamy kilka dziurek w karcie i wjeżdżamy w Izery.
Wybraliśmy je na początek, kiedy jeszcze jest trochę siły, mając nadzieję, że damy radę przewyższeniom. Idzie zaskakująco dobrze – kilkudziesięciometrowa piesza wspinaczka na skały przy punkcie 27, potem przejazd do 32 (położonego na wyspie, co kończy się zmoczeniem butów) idą płynnie, do momentu, kiedy nagle robi się jakoś miękko w drodze na 31. Rzucam okiem na tylne koło i już widzę jak ubywa z niego powietrza – czyli robimy przymusowy postój z kapciem w tle. Wybebeszając oponę tylko patrzę jak mijają nas inni uczestnicy, których wyprzedziliśmy… Zakładam nową dętkę, zaczynam pompować i … coś tu nie gra! Opona jak była sflaczała, taka jest. Po chwili tylko słyszę wyraźny, mocny syk – dziurawa dętka? Przez chwilę myślę, że to złamany lub uszkodzony wentyl, ale nie! Ściągam nową dętkę i na szwie zieje ogromna (jak na te warunki) dziura. Siedzimy sobie więc w lesie z dwoma dziurawymi dętkami…
Na szczęście coś mnie podkusiło rano i tuż przed wyjazdem dorzuciłam do plecaka łatki. Bierzemy się więc za łatanie. Dziura na szwie daje się zakleić, łatamy też tą pierwszą, pompujemy i lecimy do 31. Zabawa z dętkami zabrała nam prawie godzinę… (i jak się później okaże zabierze jeszcze więcej, bo łatka mimo najlepszych chęci nie wytrzyma ciśnienia rajdu ;-)). Zaliczmy 31 (dojazd po podmokłych terenach, a co!) i decydujemy się odpuścić 29. Zamiast tego kierujemy się 30, gdzie na bufecie mają genialne drożdżówki. Uzupełniamy wodę, ściągamy resztę „zimowych” ciuchów i jedziemy kierunku Świeradowa.
Wszystkie punkty podbijamy "z siodełka" ;-)
Punkt 28 znajdujemy szybko (po kolejnym „dętkowym” postoju) – lampion ukryty jest pod mostkiem.
Tracimy całą wysokość, by podjechać ją znowu w drodze do 21 (tu też bagienko). Garmin liczy jak oszalały, mamy już ponad 1000m przewyższenia, a nie ma jeszcze południa… Dalej lecą kolejne punkty -13, 16 i docieramy do Świeradowa w nadziei nabycia dętkowego zapasu (cały czas jadę z duszą na ramieniu, łatki już raz puściły…). Na miejscu okazuje się, że z prestą nie ma nic (może w Mirsku będą mieli… radzi sprzedawca, a serwisant rowerowy proponuje rozwiercić obręcz na samochodowe). Zjadamy obiad przy kolei gondolowej na Stóg Izerski i podbijamy 19 – lampion jest podczepiony do jednego ze słupów kolejki. Kierujemy się do 15, gdzie jest OS i dodatkowe 3 pkt do zdobycia.
OS puszczony jest fantastyczny single-trackiem – 7,8km istnej frajdy z jeżdżenia na rowerze, doskonale wyprofilowaną, równiutką ścieżką nas uskrzydla. Czasami faktycznie ma się wrażenie, że rower się unosi – singiel oddaje całą siłę włożoną we wjazd na górę, pozwalając poczuć ogromną przyjemność z jazdy rowerem i sprowadzając nas ku mecie OS-a. Niepowtarzalne doznania i do tego + 3 punkty kontrolne… A na dole bufet i w drogę. Odpuszczamy z założenia trzy punkty w Czechach i lecimy do 6. Trafiamy na tą „gorszą” stronę rzeki ale na szczęście da się przejść suchą stopą.
Teraz punkty idą szybko – zjechaliśmy z Izerów na równinę, przewyższenie już nie przybywa w takim tempie jak dotychczas, za to kilometry i prędkość jakby lecą nieco szybciej. Po 6 przychodzi czas na 7 (oczywiście wszystko „z siodełka” ;-)) oraz położone niedaleko od siebie 9 i 11. Zapada też decyzja o wydłużeniu trasy o odrzucone w pierwszej fazie punkty na północy. Jedziemy więc do 4, 1 i 5. Czasu mamy jeszcze trochę ale zaczyna się problem z obtarciami – upał i ponad 10 godzin w siodle po prostu robią swoje. Ostatnie punkty robimy już znacznie obolali – mimo, że mamy jeszcze ok. 1-1,5 godziny czasu do zamknięcia mety wracamy przez punkt 12 do domu. Tu włącza mi się ściganie – za mną jadą dwie dziewczyny, a ja mam jeszcze siłę, żeby wycisnąć ponad 15 minut przewagi na ostatnich kilku km. Izery żegnają nas krwistym zachodem słońca… Wraz z powoli zapadającymi ciemnościami wjeżdżamy na metę.
Dane wyjazdu:
79.50 km
30.00 km teren
04:54 h
16.22 km/h:
Maks. pr.:64.70 km/h
Temperatura:
HR max:178 ( 95%)
HR avg:143 ( 76%)
Podjazdy:1193 m
Kalorie: 2082 kcal
Chaszczok, czyli rowerowy rajd na orientację
Sobota, 7 lipca 2012 · dodano: 08.07.2012 | Komentarze 0
Na Chaszczoka ostrzyliśmy sobie zęby (koła?) już od Rajdu do Trzebini, kiedy Marcus po raz pierwszy podzielił się pomysłem zorganizowania rowerowej jazdy na orientację w okolicach Krakowa. To, że łatwo nie będzie, wiedzieliśmy już na kilka dni przed startem.Po pierwsze, lejący się z nieba żar skuteczniej zachęcał raczej do leżenia, niż do wyciskania kilometrów pod górę. Drugim ostrzeżeniem był objazd okolic Miękini zaledwie dwa tygodnie wcześniej i 800m przewyższenia, które zrobiliśmy na niedługiej trasie. Zdecydowaliśmy się na trasę główną, mając w perspektywie Izerską Wielką Wyrypę w sierpniu. Wiele par (MIX) wybrało wariant rekreacyjny. Dodatkowo, Halina ze Skorpionem byli zmuszeni wycofać się z rywalizacji, więc nie mogliśmy wziąć odwetu za Świebodną ;-) - Skorpion przegrał walkę z zapaleniem płuc.
Po załatwieniu formalności odprawa, rozdanie map i gorączkowe planowanie. Nauczeni doświadczeniem ze Świebodnej wiemy, że nie zrobimy całości. Decydujemy się na wariant płasko – zacieniony, czyli Puszczę Dulowską i zachodnią część mapy. Odliczanie do startu i jak to na jazdach orientację bywa – ruszamy w przeciwną stronę niż cała reszta. Wszyscy jadą zaliczyć najbliższy punkt, my lecimy do 9, bliską 6 zostawiając na koniec. Podróżujemy dużą część dystansu samotnie. Szybko znajdujemy poszukiwany punkt (chaszczok to idealna nazwa, o czym przekonujemy się już tutaj) i zmierzamy do Puszczy. Trójka równie bezbłędnie pada naszym łupem – na zjeździe spotykamy Hinola, który później przegania nas w drodze pod zamek Rudno. Znalezienie punktu pod zamkiem również jest łatwe – znamy te tereny i nawet nie trzeba mapy, by wiedzieć jak tam trafić. Bart nawiguje bezbłędnie, nauka ze Świebodnej nie poszła na marne, korzystamy też więcej z kompasu. Staramy się oszczędzać od strony fizycznej – przy upale dochodzącym do 37 stopni nie trudno o odwodnienie. Po Rudnie przychodzi czas na 17 i 2 – też błyskawicznie idzie. Na wylocie z Puszczy spotykamy coraz więcej uczestników – niektóre z tych punktów to również trasa rekreacyjna. W Młoszowej (punkt nr 4 jest w pałacu) robimy zakupy i kilkunastominutowy odpoczynek z bufetem w cieniu. Mamy zaliczone sześć punktów, dwie godziny jazdy – tempo jest dobre, ale wiemy że później upał i zmęczenie zrobią swoje.
Ruszamy przez Karniowice do punktu 21, skrzyżowania dwóch wąwozów. Na górce spotykamy jednego z Bikeholików – krzyczy nam, że szukał go ponad 40 minut. Dołącza się do nas jeszcze jeden uczestnik, który jedzie go szukać po raz drugi (już raz zrezygnował). Dostrzegamy jednak w lesie wąwóz i prowadzącą do niego ścieżkę – zjeżdżamy na dno jaru (Wąwóz Zbrza wysiada…) i znajdujemy szybko i bez problemów 21. Wracamy do drogi i decydujemy się przez pola przebijać do 13. Udaje się idealnie – wspólnymi siłami, po straconych kilku minutach zjeżdżamy leśną ścieżką wprost do kapliczki. W cieniu organizujemy kolejny odpoczynek. Zapada również decyzja o robieniu 1, więc kierujemy się w tamtą stronę. W Płokach na asfalcie po prostu się roztapiamy. Nie pomaga woda z lodówki pobliskiego sklepu – roztopiony asfalt klei się do opon utrudniając jeszcze podjazd w pełnym słońcu. Sprzęt również ma dosyć słońca – przednia przerzutka się zapieka, dopiero obfite polanie wodą odblokowuje wszystkie możliwości. Jedynka idzie szybko, wracamy na drogę i zmierzamy do 8 – szybko i bezboleśnie nabijamy kolejne dziurki na karcie i decydujemy się jechać w kierunku 7, 11, 16 i 6. Nie wiedząc, czy wjedziemy od strony kamieniołomu wybieramy wariant przez Paczółtowice. Asfalt wyciska z nas ostatnie siły, a pod Bożą Mękę (cóż za adekwatna nazwa!) prowadzimy kawałek. Osiągamy z łatwością krzyż na punkcie widokowym (punkt 7) i okazuje się, że dojazd zajął nam za długo i czas się kończy. W planach był jeszcze 16 i 6, ale decydujemy się odpuścić 16, mimo, że jest blisko (ale jest „tania” tylko -30min).
Wracamy podjazdem pod Miękinię od strony Krzeszowic, tym samym, którym obiecywaliśmy sobie nie jechać kilkanaście dni wcześniej na pre-chaszczokowaniu. Czuję tylko jak smaży mi się skóra na rękach, już nawet się nie pocę (nie mam czym)? W pełnym słońcu osiągamy szczyt góry i zjeżdżamy jeszcze podbić 6, najbliższy punkt. Na metę wjeżdżamy z czasem 6:17, co w połączeniu z 12 zaliczonymi punktami daje nam pierwsze miejsce w MIX-ach na głównej.
Podsumowanie Chaszczoka to same superlatywy. Doskonała trasa i okolica, świetna organizacja i kameralna, przyjazna atmosfera otwierają długą listę zalet. Do tego takie drobiazgi jak woda mineralna na mecie (nasza w samochodzie się zagotowała, z przyjemnością wypiliśmy chłodnej), ziemniaczki z boczkiem jako danie główne oraz super nagrody i mega odjechane chaszczokowe puchary.
W takiej oprawie każda impreza jest super, dziękujemy organizatorom za możliwość pozwiedzania okolic Miękini i doskonałą zabawę!
Raz przez rzeczkę, raz przez las
Pomarańczowe lampiony - najbardziej poszukiwana rzecz w okolicy
Mapa
GPS
Dane wyjazdu:
59.00 km
40.00 km teren
03:28 h
17.02 km/h:
Maks. pr.:43.90 km/h
Temperatura:
HR max:178 ( 95%)
HR avg:153 ( 82%)
Podjazdy:369 m
Kalorie: 1256 kcal
#4 SLR -maraton w Sielpii, czyli jazda na orientację
Niedziela, 17 czerwca 2012 · dodano: 18.06.2012 | Komentarze 0
Maraton, który na długo pozostanie w mej pamięci, jako pokaz tego, jak maratonów się nie organizuje.Zaczyna się dobrze - startujemy o 11 i ruszamy trasą fan, za biało-niebieskim oznaczaniem w sielpiańskie lasy. Trasa wiedzie przez Piekło, niedaleko Małachowa do Cisownika, wszystko w lesie. Jedzie mi się średnio, mam już trochę dosyć korzeni i piasku, zwłaszcza w upale dochodzącym do 36 stopni. Wczorajsza czasówka też zostawiła ślady w mięśniach. Toczę się na znacznie niższym tętnie niż w sobotę, ale staram się nie odpuszczać. Mijamy bufet w Cisowniku (szkoda, że tylko jeden!), z rewelacyjną, mega-pozytywną obsługą. Pomykamy dalej.
Na 40-41km spotyka nas niespodzianka - niebieskie oznaczenie trasy fan znika, a zostaje tylko Masters -zielone. Krążymy dłuższą chwilę zdezorientowani po okolicznych ścieżkach i już decydujemy się jechać za zielonymi, kiedy wyjeżdża stamtąd jeden z zawodników pytając gdzie idzie trasa fan. I mówi nam, że przejechał spory fragment za zielonymi, ale niebieskie się nie pojawiają. Powoli dojeżdżają następni. Krążymy w kilka osób po ścieżkach i znajdujemy trasę oznaczoną na niebiesko, tyle, że... jest odgrodzona taśmą biało-czerwoną, jako niewłaściwa. Pamiętają układ z mapy wszystko się jednak zgadza - przekraczamy taśmę i jedziemy za niebieskimi znakami. Mamy jednak przeczucie, że coś jest nie tak - na piasku są tylko pojedyncze ślady rowerowych opon. Podjeżdżamy pod wczorajsze skałki i tam napotykamy znudzonych ratowników. Ci z zaskoczeniem pytają nas z jakiego dystansu jesteśmy i co tu robimy. Okazuje się, że zostali tu wysłani by zabezpieczać korzenny zjazd z góry, ale po pewnym czasie otrzymali informację, że trasa jednak nie będzie tędy przebiegać. Już wiemy na 100% że coś jest nie tak - lajtowym tempem zmierzamy do domu, już nie ma się o co ścigać. Wjeżdżamy na metę i idziemy do biura wyjaśnić sprawę znikającej trasy fan. Zaskoczenie jest duże, ale pracownicy obiecują wyjaśnić ten problem. Wracamy po jakimś czasie i wtedy się zaczyna.
Okazuje się, że organizator tak oznaczył trasę, że większość dystansu Fan pojechała za zielonymi strzałkami dla masters, skracając trasę w stosunku do mapy o jakieś 5km, my natomiast pojechaliśmy zgodnie z tym co było zaplanowane na mapie. Jak tylko okazało się, że większość wyścigu fan jedzie po znakach dla masters, organizator postanowił zmienić trasę w trakcie trwania wyścigu i uznał wyniki ze skróconej trasy za obowiązujące. Co z nami zrobić- tymi którzy przejechali właściwą trasę - nie wiedziano. W każdym razie zaproponowano mi odgórnie, uznaniowe odjęcie 30 minut od uzyskanego wyniku (dlaczego 30 a nie np. 20 lub 50?), co jasno i dobitnie pokazało mi, że cały system pomiaru czasu jest bez znaczenia, a wiele można załatwić protestując przy zielonym stoliku. Bardzo tutaj chcę podziękować dwóm pracownikom, z którymi rozmawiałam, i którzy czynili wszelkie starania żeby problem jakoś rozwiązać - Panu odpowiedzialnemu za oznaczenie trasy i Pani która wydawała chipy. Nasza dyskusja niestety skończyła się awanturą po wkroczeniu do niej organizatora, który potraktował nas jak leszczy i petentów, by na koniec rzucić dwa banknoty na stół z komentarzem, że trzeba było mówić, że chodzi o kasę. Tyko niestety Pan Organizator nie zrozumiał, że tu nie chodziło o kasę, a o zasady, które sam ustalił zapisał w regulaminie i które pozwalają nam - zawodnikom ścigać się z poczuciem zasad fair play.
W efekcie wyszło na to, że przejechaliśmy całą trasę wyznaczoną przez orga i zostaliśmy wykreśleni z listy wyników. To nie pierwsza taka wpadka z oznakowaniem tras na SLR-ze w tym roku, odsyłam chociażby do bloga Bulego i nie pierwsze różnice między wynikami nieoficjalnymi i oficjalnymi (kto był, ten wie). To wszystko, w połączeniu z zachowaniem Orga dla mnie stawia pod znakiem zapytania sens startów w SLR-ze. Sielpia była z pewnością ostatnia, mimo, że mam zapłacone jeszcze dwie edycje. Pozostał duży niesmak.
Przejechana mapa z garmina - track trasy
i mapa ze strony organizatora